Het is Lifestyles of the Rich and Clueless in 'House of Gucci' van Ridley Scott, een vreemde eend in de bijt van een film die je zowel een heerlijke gastronomische maaltijd als vettig fastfood in dezelfde hap wil serveren. Het geheel heeft een wankele, onevenwichtige kwaliteit, terwijl Scott en zijn bedrijf iets proberen te maken dat lijkt op een prestigedrama dat zich vertolkt als een trashy soap-opera. En toch is het moeilijk om geen plezier te hebben met alles wat hier te zien is - alle glitter, alle glamour, alle slechte accenten.
Ik heb lang een sluipend vermoeden gehad dat Ridley Scott een soort misantroop is, vol afkeer van de domheid van mensen. Mensen bekritiseren de domme keuzes die personages maken op buitenaardse werelden in Scott's "Prometheus" en "Alien: Covenant", maar die keuzes leken me altijd berekend. Alsof Scott zou zeggen: "Mensen zijn van nature dom en maken daarom domme keuzes." Zelfs als je het niet eens bent met die beoordeling, denk ik dat het op zijn minst veilig is om te zeggen dat Scott een lage dunk van de mensheid heeft. En dat komt luid en duidelijk tot uiting in 'House of Gucci', een film waarin elk personage hebzuchtig, dom of beide is. Er zullen onvermijdelijke vergelijkingen worden gemaakt tussen "House of Gucci" en de populaire HBO-serie "Succession", die ook gaat over een door een familie gerund imperium dat bestaat uit verwerpelijke mensen. Maar 'Gucci' is niet zo pittig en grappig als 'Succession'.
Watch Spider-Man: No Way Home Full Movie Online Free Watch Eternals Full Movie Online Free Watch Red Notice Full Movie Online Free Watch Ghostbusters: Afterlife Full Movie Online Free Watch Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings Full Movie Online Free Watch Dune Full Movie Online Free Watch No Time to Die Full Movie Online Free
Dat wil niet zeggen dat er hier niet gelachen kan worden. Ondanks het vaak akelige onderwerp van de film, laat "House of Gucci" ons grinniken om hoe belachelijk iedereen op het scherm is. Ze dragen misschien de hipste mode en wonen in vorstelijke huizen, maar diep van binnen zijn het allemaal een stelletje prutsers die geen idee hebben hoe iets werkt. Ze strompelen gewoon door het leven en komen rond vanwege hun rijkdom. En misschien zal dit allemaal een beetje te wreed en te grof zijn voor een bepaald publiek. Tenslotte vertelt "House of Gucci" uiteindelijk het verhaal achter een echte moord. Maar er is hier niet veel sympathie te vinden, en dat is een functie, geen bug.
Vampier accenten
MGM
Het is 1978 en Patrizia Reggiani (Lady Gaga) woont een chic feest bij. Ze zadelt zich op naar de bar en bestelt een drankje alleen om een verrassing te krijgen - de man achter de bar is geen barman. Hij is eigenlijk gewoon een feestganger, en als hij Patrizia zijn naam vertelt, schieten haar ogen uit haar hoofd als een stripfiguur. Deze man is Maurizio Gucci (Adam Driver), een lid van de beroemde en rijke Gucci-familie. Maurizio heeft niet echt enige inbreng in het familiebedrijf - hij gaat momenteel rechten studeren. Maar dat maakt Patrizia niet uit. Ze hoort gewoon de naam Gucci en gaat meteen op pad om haar haken in deze minzame dweeb te laten zakken.
Maurizio van zijn kant is verliefd op Patrizia, en het is gemakkelijk in te zien waarom: ze is sexy, en ze is anders dan de rijke snobs waar hij zijn leven omheen heeft doorgebracht. Maar Maurizio's vader, Rodolfo Gucci (Jeremy Irons, die hier het enige castlid is dat een subtiele uitvoering geeft), doorziet Patrizia en gaat ervan uit dat ze Maurizio's geld in de gaten heeft. Hij heeft natuurlijk gelijk, hoewel Patrizia dat zelf misschien niet eens beseft. Gaga speelt het personage als iets van een enigma; ze is duidelijk niet goed van plan, maar ze lijkt ook te geloven in de leugens die ze vertelt. "Ik beschouw mezelf niet als een moreel persoon", zegt ze later. "Maar ik ben eerlijk." Misschien heeft ze haar hele leven al gelogen en mensen gemanipuleerd tot het punt waarop ze niet beseft dat ze' doet het zelfs niet meer. Het is gewoon een tweede natuur. Het is wie ze is.
Gaga zal de loting zijn voor veel mensen hier, en haar optreden is erg leuk. In interviews heeft de zangeres/actrice uitspraken gedaan over de werkwijze en het gebruik van haar Italiaanse accent voor de hele productie, ook als de camera's niet draaiden. Dat is allemaal goed en wel totdat je het accent hoort, dat veel lijkt op een Dracula-indruk. Het deed me denken aan het komische vampieraccent dat Natasia Demetriou gebruikt in de hilarische serie 'What We Do in the Shadows'. Wat waarschijnlijk niet is waar Gaga hier voor ging. Ongeacht. Opzettelijk of niet, er is amusement te beleven met dat accent. En inderdaad het accent van vrijwel iedereen in de film. De gestapelde cast leunt in hun respectieve pogingen tot een Italiaans accent, en levert lijnen alsof ze seconden verwijderd zijn van een van beide: "Ik wil je bloed zuigen!
Percelen en schema's
MGM
Ondanks Rodolfo's twijfels, trouwen Patrizia en Maurizio al snel. En bijna onmiddellijk begint Patrizia met plannen en gekonkel. Ze kan het goed vinden met Maurizio's oom, Aldo Gucci (Al Pacino), die het Gucci-imperium leidt en vertelt Patrizia dat ze alle Gucci-producten die ze wil, gratis mag meenemen. Aldo's zoon Palo (Jared Leto) is een teleurstelling, en in Maurizio ziet Aldo de succesvollere zoon die hij had kunnen hebben. Hij brengt zijn neef in de kudde, en Patrizia samen met hem.
Begraven onder make-up, is Leto's Palo het breedste personage van allemaal, en hoewel sommigen geen geduld zullen hebben voor wat Leto hier doet, moet ik bekennen dat het voor mij werkte. Ik sta meestal onverschillig tegenover Leto als artiest, maar blijkbaar hoef ik alleen maar van zijn werk te genieten als ik hem een zeurderige loser laat spelen die constant wordt bespot door iedereen die hij tegenkomt. Palo is de meest zielige van de Gucci-clan, en iedereen die hij tegenkomt, wordt daar voortdurend aan herinnerd. "Je bent een idioot", zegt Aldo op een gegeven moment tegen hem. 'Maar je bent mijn idioot.'
Niets van dit alles geeft ons veel sympathie voor het personage, want nogmaals, iedereen is hier weerzinwekkend. Maar het is moeilijk om niet te lachen om momenten als die waarop Rodolfo enkele van Palo's modeontwerpschetsen bekijkt, die pastelkleuren en bruintinten samen bevatten, en ze prompt verklaart als een 'triomf van middelmatigheid'.
Langzaam maar zeker manipuleert Patrizia dingen achter de schermen om Maurizio te helpen transformeren in het hoofd van het Gucci-imperium, en Maurizio gaat daarin mee. Tenminste in het begin. Maar wanneer de zaken uit de hand beginnen te lopen, met mensen die naar de gevangenis gaan en beschuldigingen van documentvervalsing Maurizio in zijn eigen juridische problemen dreigen te brengen, begint de eens zo zachtaardige man ernstige twijfels te krijgen over zijn huwelijk.
Vader, zoon, huis van Gucci
MGM
Iedereen die de moeite neemt om het Wikipedia-artikel over het waargebeurde verhaal achter "House of Gucci" op te zoeken, weet waar dit toe leidt: naar moord. Maar Scott en scenarioschrijvers Becky Johnston en Roberto Bentivegna doen dit niet zo goed. Op een gegeven moment verandert de houding van Maurizio drastisch. En hoewel dit gedeeltelijk kan worden toegeschreven aan het feit dat hij zich eindelijk bewust wordt van het gekonkel van zijn vrouw, lijken zijn acties iets anders te weerspiegelen. Suggereert de film alleen maar dat macht corrumpeert en dat Maurizio een aardige vent was totdat hij de Gucci-ladder beklom? Misschien misschien niet. Het is bijna alsof er een extra scène ontbreekt, wat merkwaardig is aangezien "House of Gucci" op 157 minuten klokt.
Scotts film lijkt verrassend ongeïnteresseerd in de moord. In plaats daarvan ontvouwt "House of Gucci" zich als een soort zeepachtig melodrama over een verzameling vreemde ballen. Het is niet alleen de rijke Gucci-familie waar de film plezier mee heeft. Er is ook een doorlopend subplot over Patrizia die zich wendt tot een paranormaal begaafde, gespeeld door Salma Hayek, voor advies. Net zoals Patrizia de familie Gucci manipuleert, zo manipuleert ook de paranormaal begaafde - die in een vervallen appartement vol met katten woont - Patrizia. Iedereen hier is voor zichzelf uit, en als iemand daarbij gewond raakt, is dat de prijs om vooruit te komen.
Ik heb genoten van dit alles, en toch wilde ik meer. Er mist hier iets. Het onevenwichtige karakter van de film - dat touwtrekken tussen iets stijlvols en iets lugubers - doet uiteindelijk pijn aan 'House of Gucci'. Ik wou dat Scott hier groter was gegaan en echt in de spot leunde. In plaats daarvan lijkt hij tevreden om dingen vreemd ingehouden te houden, ervan uitgaande dat we het punt zullen begrijpen. Dat doen we, maar "House of Gucci" zou meer succes hebben gehad als het zijn inherente rommel volledig had omarmd. Geef ons dat lieve, lieve afval, Ridley. Het is wat we verdienen.
